Sanktuarium Maryjne Matki Bożej Zwiastowania

Parafia Św. Małgorzaty i Św. Augustyna w Witowie

Wspomnienie o kapłanie – męczenniku

Ks. Roman Krawczyński urodził się 11 lipca 1883 we wsi Kałek w gminie Witów pod Piotrkowem Trybunalskim. Został ochrzczony w ponorbertańskiej parafii św. Małgorzaty i św. Augustyna w Witowie. Akt chrztu Nr 51/1883 spisany został przez ks. Juwentusa Wesołowskiego (w języku rosyjskim). Jego rodzicami byli Antoni i Franciszka ze Szwarców. Od 6 roku życia mieszkał wraz z rodzicami w miasteczku Działoszyn w guberni kaliskiej. Tam też uczęszczał do szkoły początkowej. W 11 roku życia został przez rodziców oddany do 6 – kursowej szkoły aleksandryjskiej w Piotrkowie Trybunalskim. Po ukończeniu szkoły uczęszczał w tymże mieście na kursy pedagogiczne. Od roku 1903 do 1904 zamieszkał w Strzemieszycach Małych u swojego brata, pełniącego w tej miejscowości obowiązki nauczyciela w miejscowej szkole początkowej. Pomagał bratu w pracy nauczycielskiej. W 1904 roku otrzymał stanowisko nauczyciela w szkole ludowej w Wojkowicach Komornych. Pracował w tej szkole do 1910 roku. Po wakacjach tego roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Kielcach. Tu ukończył studia filozoficzne i teologiczne, a święcenia kapłańskie otrzymał z rąk biskupa kieleckiego Augustyna Łosińskiego w dniu 7 kwietnia 1917 roku. Bezpośrednio po otrzymaniu święceń kapłańskich został wysłany do pracy duszpasterskiej jako wikariusz do parafii Irządze. Po dwóch miesiącach pracy w tej parafii został mianowany wikariuszem w Chęcinach. Jednakże chcąc wykorzystać jego zdolności pedagogiczne i doświadczenie w tym kierunku władza diecezjalna w dniu 9 kwietnia 1919 r. mianowała go prefektem etatowym w Kielcach. Okazało się wkrótce, że większa potrzeba prefekta szkolnego istniała w Zawierciu i w dniu 5 maja 1919 r. władza diecezjalna poleciła mu objąć to stanowisko w Zawierciu. W tym mieście uczył w szkołach tylko do końca roku szkolnego 1918/1919. Od dnia 4 września 1919 r. był prefektem etatowym w Miechowie. Uczył religii w gimnazjum męskim i żeńskim oraz na kursach wstępnych. Jednocześnie był kapelanem w szpitalu w tym mieście. W dniu 5 października 1922 r. został mianowany proboszczem w parafii Łęka, a równocześnie był prefektem w szkołach powszechnych i w Seminarium Nauczycielskim Męskim i Seminarium Nauczycielskim Żeńskim oraz w Szkole Zawodowej Żeńskiej w Sosnowcu. Z Łęki do pracy duszpasterskiej w Sosnowcu dojeżdżał. Taki rodzaj pracy wydawał mu się jednak zbyt uciążliwym i dlatego w dniu 22 sierpnia 1924 roku wystosował pismo do biskupa diecezji Kujawsko – kaliskiej (włocławskiej) z prośbą o przyjęcie go do tamtejszej diecezji. Prośba jego została załatwiona pozytywnie. Biskup kielecki ks. Augustyn Łosiński udzielił mu ekskardynacji pismem z dnia 27 września 1924 r. W nowej diecezji biskup Zdzisław Zdzitowiecki w dniu 12 września 1924 r. mianował go kapelanem zakonu Sióstr Dominikanek w klasztorze św. Anny pod Przyrowem. Przez pół roku pozostał na tym stanowisku, a w dniu 20 stycznia 1925 r. otrzymał nominację na stanowisko proboszcza w Pławnie. Na tej placówce duszpasterskiej został inkardynowany do diecezji częstochowskiej (diecezja częstochowska powstała na mocy bulli erekcyjnej papieża Piusa XI „Vixdum Poloniae unitas” z dnia 28 października 1925 r.). Ostatnią parafią w jego życiu kapłańskim była parafia św. Marcina w Siemkowicach, w której proboszczem został minowany w dniu 7 sierpnia 1929 r. tutaj pracował do czasu wybuchu II wojny światowej, a także w czasie dwóch początkowych lat trwania okupacji hitlerowskiej. Równocześnie był członkiem Dozoru Szkolnego miejscowej gminy. Praca w tej parafii, zwłaszcza w ostatnich latach przed wojną, a także w latach okupacji hitlerowskiej była bardzo trudna. W początkowych latach wojny obok trudności w pracy duszpasterskiej narzuconych przez hitlerowskie władze okupacyjne, powstały także trudności lokalne. W dniu 6 października 1941 r. został aresztowany (razem z wikariuszem parafii ks. Władysławem Zmysłowskim) wraz z innymi kapłanami przebywającymi w części diecezji częstochowskiej włączonej do Kraju Warty (Warthegau) i wywieziony do obozu tymczasowego w Konstantynowie koło Łodzi. W dniu 30 października 1941 r. został transportem kolejowym przywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau. Otrzymał numer obozowy 28 153. W dniu 18 maja 1942 r. został wysłany transportem inwalidów do Hartheim koło Linzu i tam zagazowany.

Ks. Michał Ceglarek Uniwersytet Papieski – Kraków