Sanktuarium Maryjne Matki Bożej Zwiastowania

Parafia Św. Małgorzaty i Św. Augustyna w Witowie

NIEDZIELA   40/2012 - Edycja łódzka

Witów. Ku czci św. Augustyna

3 września 2012 roku, w niedzielę po liturgicznym wspomnieniu św. Augustyna, biskupa i doktora Kościoła, w kościele –sanktuarium Matki Bożej Zwiastowania w Witowie, uczczono św. Augustyna Doktora Kościoła. Kult tego wielkiego świętego rozpowszechnili żyjący tu w latach od 1179 do 1819 roku norbertanie, był bowiem autorem reguły ich zakonu. Zwracano się do niego w potrzebach, stał się orędownikiem ludzi przed Bogiem, bronił przed różnymi nieszczęściami. W tym roku uroczystość odpustowa zgromadziła liczną rzeszę wiernych i gości. Mszy Św. odpustowej przewodniczył autor tej relacji. Koncelebrowali: ks. Kan. Kazimierz Ciosek, b. proboszcz w Witowie i w Zelowie, o. Józef Łągwa TJ z klasztoru o. jezuitów w Łodzi, ks. Kan. Franciszek Dowleszewicz, proboszcz parafii, ks. Michał Ceglarek, były oraz ks. Michał Czarnecki aktualny wikariusz. Przybyli księża dekanatu sulejowskiego z dziekanem ks. kan. Zygmuntem Czyżem na czele. Okolicznościowe, pełne misjonarskiego żaru kazanie wygłosił o. Józef Łągwa TJ z Łodzi. Kaznodzieja przypomniał w homilii historię nawrócenia św. Augustyna. Wezwał wiernych do szukania Boga jako podstawy sensu własnego życia. Wyraził przekonanie, iż każdy z nas potrzebuje w swoim życiu czasu przemiany i refleksji, czego najlepszym przykładem jest biskup z Hippony, którego posłuszeństwo łasce Bożej zaprowadziło do świętości. Życie, w którym człowiek żyje wiarą i darami Ducha św. jest drogą do świętości. Kaznodzieja w ramach swojej refleksji zaśpiewał znaną pieśń: „Warto dla jednej miłości żyć”. Na uroczystość odpustową przybyli także wierni z sąsiednich parafii, a także jak co roku  pątnicy z Piotrkowa Trybunalskiego. Po Mszy Św. rozpoczęła się uroczysta procesja wokół kościoła. Wzięli w niej udział wszyscy uczestnicy nabożeństwa. W procesyjnym orszaku szły pierwszokomunijne dzieci, głównie dziewczynki, które sypały kwiaty, asysta, liturgiczna służba ołtarza. Do liturgicznego śpiewu przygrywała orkiestra parafialna. Uroczyste „Ciebie Boga chwalimy” i podziękowanie ks. proboszcza były końcowym aktem odpustu.

Tradycja odpustów najpierw zakonnych a później parafialnych w Witowie sięga niepamiętnych czasów. Odpust, to lokalna uroczystość obchodzona z okazji święta patrona kościoła, połączona z kiermaszem i środowiskowymi zabawami. Natomiast religijny sens odpustu wiąże się z uzyskaniem pewnych duchowych darów. Otóż pod pewnymi warunkami można zyskać całkowite lub częściowe odpuszczenie kar za grzechy. Warunkiem uzyskania odpustu jest przystąpienie do sakramentu pojednania, odmówienie modlitw w intencjach Ojca św., połączone z nawiedzeniem kościoła. Wszystko to dokonuje się w czasie odpustów parafialnych, w czasie których wierni mogą korzystać z tych nadzwyczajnych duchowych pomocy.

Dzieje Witowa sięgają dalekiej przeszłości. Budowę obecnego monumentalnego kościoła / trzeciego na tym miejscu/ rozpoczęto około roku 1738. Nieco później w kościele witowskim pojawił się obraz ze sceną Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny z początku XVIII w.  Na początku XVIII w. ten niezwykły obraz umieszczono w jednym z bocznych ołtarzy. Jak podają źródła, już w XVIII wieku obraz cieszył się szczególnym nabożeństwem wiernych. Był celem pielgrzymek z okolicznych miejscowości. W roku 1735 władze kościelne uznały go za cudowny. Kult w kościele witowskim tego wizerunku rozpoczął się w roku 1785. Obraz przyozdobiono srebrnymi koszulkami i przeniesiono do ołtarza głównego. Przy kościele powstało Bractwo Niepokalanego Poczęcia NMP. W okresie rozkwitu klasztor witowski zamieszkiwało 40 zakonników. W 1797 roku dobra witowskie zostały zagrabione w procesie tzw. sekularyzacji. Biblioteka klasztorna i archiwum przewiezione zostały do Warszawy. Po 1831 roku znaczna ich część została wywieziona do Petersburga i umieszczona w Cesarskiej Bibliotece Publicznej. Część dokumentów witowskich, głównie z XVIII wieku znajduje się obecnie w Bibliotece Ossolineum we Wrocławiu. Po zlikwidowaniu autonomii Księstwa Warszawskiego rząd rosyjski 14 czerwca 1819 roku zarządził likwidację klasztoru w Witowie. W tym momencie w klasztorze było już tylko 9 zakonników. Od tej pory Witów był parafią podległą władzy diecezjalnej. Przy kościele jest także muzeum, w którym można obejrzeć wiele ciekawych zabytków z historii kościoła. Parafia ma własna stronę internetową, która do tej pory odwiedziło ponad 50 tys. internatów. Na stronie znajduje się wiele pożytecznych informacji. A oto link do strony parafii: http//www.parafiawitow.netstrefa.com

Tekst i foto; Ks. Waldemar Kulbat